VATAN SEVGİSİ

‘Vatan sevgisi’, insanın doğup büyüdüğü köy, şehir ve ülkesi için kalbinde duyduğu yakınlık ve sevgiye denir.

Bu sevgi, vatanın yalnız hava, su ve toprağının güzelliğinden, dost ve akrabalarının orada bulunmasından olmadığı gibi yalnızca geçimin kazanıldığı yere de indirgenemez. Vatan, içinde yaşayan toplumun huzur ve güvenini içine alan ve düşünülebilen bütün milli faktörlerle gelişen bir histir.

Herkesin doğup büyüdüğü vatanın kendine has bir güzelliği ve ayrı bir yeri vardır. Peygamber Efendimiz hicret için Mekke’den ayrılırken Ka’be’ye doğru bakarak; “Vallahi biliyorum ki, sen hiç şüphesiz Allah’ın yarattığı yerlerin hayırlısı ve Allah’a en sevgili olansın”  [1] dediği nakledilir. Yine vatanından kendi isteği dışında çıktığını şöyle ifade eder: “Eğer senin halkın, beni senden çıkarmamış olsaydılar çıkmazdım. Beni, beldelerin sana en sevgili olanında yerleştir."  [2]

Peygamber efendimizle ilgili rivayet edilen şu hadiste vatan sevgisini ortaya koymaktadır:

Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bir seferden dönünce, Medine'nin duvarlarına bakar, develerini hızlandırırdı. Eğer bir bineğin üzerinde ise, onu tahrik ederdi. Bu davranışı Medine'ye sevgisinden ileri gelirdi."  [3]

Seyredilmesi insana huzur veren güzel çiçekler bile doğduğu topraktan ayrıldığı ve kendisini yetiştiren fidandan koparılıp yabancılar eline düştüğü zaman isterse altın vazolara konulsun solar ve ölürler. İnsan vatanından ayrıldığı zaman yaşlı gözleri ardında, akıl ve fikri çocuklarında, ailesinde, tarlasında ve bahçesinde kalır da gittiği yerlerde gördüğü büyük saraylar, köşkler, bağlar ve bahçeler gözünde sıradan şeyler görünür. İşte bunlar hep ‘vatan sevgisi’nin ürünüdür. [4]

Bu hususa en güzel örneklerden pek çoğu Çanakkale Savaşlarında yaşanılan olaylardır.

Ey bülbül! Git de aşkı pervaneden öğren. Kendini alevin içine attı, yandı.

Sevgilisi uğruna can verdi, sesi çıkmadı" diye tarif ettiği insanlar pervaneden daha fedakâr idiler.

Zîra gönüllerinde canlarından daha aziz bir vatan sevgisi vardı. İşte bu sevgiyi aksettiren eşsiz bir tablo: 18 Mart 1915 Deniz Harekâtı'nda üstün başarılar gösteren Hasan-Mevkuf Batarya Kumandanı Yüzbaşı Hasan Bey'in kızı dünyaya gelmişti. İstanbul'dan Çanakkale Müstahkem Mevkii Komutanlığına telgraf çekildi. Bu telgrafı alan Cevat Paşa atı ile bataryaya geldi ve Yüzbaşı Hasan Bey'e: "-Evlâdım Hasan, bir kızın dünyaya geldi; Allah bağışlasın, izinlisin." dedi.

Hasan Bey'in verdiği cevap erinden kumandanına kadar Çanakkale muhariplerinin gönül dünyalarını aksettirmeye kâfi bir fedakârlık ve feragat ile doluydu:

"-Kumandanım! Vatan daha mukaddes, gidemem.

Bildirebilirseniz, ismini Dîdar koysunlar!.."

O gece bütün batarya ile birlikte Yüzbaşı Hasan Bey de şehid olanlar arasındaydı. Gözlerini, yeni doğan kızını bir kere bile göremeden bu dünyaya yummuş, elini ona sallayamadan elveda demişti...

Zîrâ sevginin en tabiî neticesi fedâkârlıktır. Seven, sevdiğine karşı, sevgisi ölçüsünde fedakârlık yapmayı zevk ve vazîfe olarak telâkkî eder. Bu, âşığın mâşûkuna can vermesine kadar dayanır. Can ve malın Allâh yolunda,  vatan ve millet uğrunda fedâ edilebilmesi de, kulun Rabb'ine karşı muhabbetinin en güzel bir tezâhürüdür. Bunun içindir ki Allah Rasûlü (sallâllâhü aleyhi ve selem): " Vatan sevgisi îmândandır..." buyurmuşlardır.

Bir şeyin ne kadar sevildiği ise, gerektiğinde onun için yapılabilen fedakârlık ve göze alınabilen risk ile ölçülür. Bu bakımdan Çanakkale'de yaşananlar, her yönüyle müstesna bir vatan sevgisinin en canlı tezahürlerini sergilemiştir. Her yiğit:

Toprak, alın teriyle gülistan olur, civan,

Candır sonunda bağrına en makbul armağan!

Yurdumuzu, coğrafyamızı sevelim. Çünkü üzerinde yaşadığımız coğrafya, üstünde yaşayanları, kültürel dokusu ve yapısı, tarihi, üzerinde taşıdığı tarihi eserleri, tabii görünümü, iklimi ve birçok zenginliği bakımından sevmeyi hak etmektedir. Sevgili Peygamberimiz, " Vatan sevgisi imandandır" buyurmuştur.

Bu yurt, dedelerimizin kanlarıyla, terleriyle, elleriyle, emekleriyle, ilmek ilmek ördükleri desenleriyle ve motifleriyle yurt olmuştur. Şair ne güzel demektedir;

Toprakları toprak yapan üstündeki kandır,
Toprak, eğer uğrunda ölen varsa, vatandır.